Pan samochodzik...

...i przepis na długowieczność. Tak mogłabym nazwać dzisiejszą opowieść. Autko, o którym jest ten wpis należało do mojego Męża. Bawił się nim, jako chłopiec. Znalazłam je na strychu na wsi. Eh, te cudowne składnice skarbów maści wszelakiej! Jeszcze jesienią zabrałam zdezelowany wehikuł do domu i tak sobie stał i czekał na odpicowanie. Razu pewnego nawet Mąż zdrapał z niego naklejki. Aż w ubiegłym tygodniu dopadła mnie wena i go pomalowałam. W kolorach szaro-białych oczywiście. Siwe tło w kropeczki, to serwetka, którą dostałam jakiś czas temu od Ani. A nuż zdarzy nam się kiedy jaki syn. Nie trzeba będzie przemalowywać. Z przodu nakleiłam reflektory/oczy, które są zabawnym uzupełnieniem całości.

Łucja bardzo lubi się bawić tym autkiem, zwłaszcza wozić klocki. Te drewniane także są odziedziczone po tacie (oprócz ciuchci). Uwielbiam drewniane zabawki i gdyby były drewniane kucyki pony, to chętnie bym takie nabyła. Widoczny na jednym ze zdjęć helikopter kupiłam w ubiegłym roku w górach. Tam zabawki z drewna są zdecydowanie tańsze. Zmykam tymczasem cieszyć się ostatnim dniem opieki. Łucja jest już zdrowa! Pewnie Wasze życzenia pomogły (jak zawsze). Dziękuję i do miłego!