Halo, halo! Tu Londyn!

Chyba każda z nas ma takie miejsce, jeśli do którego by się przeprowadziła, na pewno czułaby się tam jak w domu. Dla mnie tym miejscem jest stolica Wielkiej Brytanii. Szczęście (i Mama) sprawiło, że byłam tam dwa razy (nie licząc przejazdów). 

Piszę o tym z kilku powodów. Po pierwsze, bo mój Mąż właśnie stamtąd wrócił (fuksiarz!). Po drugie, bo jest jesień. A zawsze jesienią (czyli jak pada deszcz, jest chłodno, a nad ziemią zalega mgła...) dopada mnie takie dziwne coś. To nie chandra, to nie depresja. Ja uwielbiam ten stan, jestem wtedy taka.... hm... bardziej świadoma. Jakbym wierzyła w takie cuda, jak aura, to mogłabym powiedzieć, że moja przybiera wtedy postać gęstej, mlecznej mgły. We mgle nic nie widać. A co się dzieje, jak tracimy wzrok, choćby częściowo? Wyostrzają się inne zmysły. Wtedy każdy bodziec – podmuch wiatru, zapach deszczu, odczuwam dziesięć razy mocniej. Taki impuls wystarczy, by nastąpiło  swoiste zagięcie czasoprzestrzeni i przenoszę się w miejsce z moich marzeń. Miejsce, którym Londyn mógłby być („spójrz na mnie,  spójrz na niego i jeszcze raz na mnie...”). Nie Paryż, Nowy Jork, nawet nie Nowy Orlean. Londyn. Nie wiem, co mnie tak bardzo urzeka w tym mieście. Może jego wielokulturowość... ale które wielkie miasto nie jest dziś wielokulturowe? Może to ta atmosfera, żywcem wyjęta z Sherlocka Holmesa i Sweeney'a Todda... Tak, to może być to.

Wielu ludzi dziwi mi się, kiedy mówię, że lubię kiedy pada deszcz, kiedy jest mgła, albo kiedy mocno wieje. A taka pogoda jest chyba jednym z najbardziej charakterystycznych elementów Londynu. Jeśli miałabym okazję zamieszkać tam na choćby miesiąc, zrobiłabym to bez wahania. Nie wiem, czy tyle by starczyło, by zwiedzić miejsca, o których marzę – Camden, Soho, Portobello, Highgate, czy mnożące się wszędzie muzea i galerie, ale możliwość dotknięcia tego świata jest niesamowicie pociągająca.

Kiedy pojechałam tam po raz pierwszy, z Mamą, przyjaciółką i jej chłopakiem, musieliśmy zobaczyć Picadilly, pałac Bukingham, Big Bena, British Museum i Oko Londynu, wiecie, te stałe punkty na mapie turystycznej. Podobnie było za drugim razem, bo wtedy pojechałam tam z Mężem i chciałam zaczarować te wszystkie miejsca, w których byłam, by stały się „naszymi miejscami”, żebym we wspomnieniach widziała nas tam razem. Ale nie można zwiedzić Londynu w jeden dzień... ba! Jednego dnia by mi nie starczyło, gdybym chciała obejrzeć wszystko dokładnie w British Museum! W każdym razie obowiązkowe rzeczy z listy mamy odhaczone.

Tylko, że mnie ciągnie ten drugi Londyn, skryty pod płaszczykiem komercji, te ciemne uliczki, pełne staroci sklepiki i małe księgarnie, te dzielnice, w których świat stanął w miejscu, te wiktoriańskie cmentarze, będąc na których wcale nie tak trudno uwierzyć, że duchy, wampiry i inne stworzenia nocy istnieją naprawdę.  Trzeba mnie było wiedzieć, kiedy szłam Baker Street, wpatrując się we wszystkie detale niczym Watson! Za każdym budynkiem, pod każdą fasadą i w każdej budce telefonicznej oczyma wyobraźni widziałam mój ukochany, drugi Londyn. I czekałam tylko, aż pojawi się jakiś chochlik-przewodnik, skinie na mnie ręką w zachęcającym do podróży geście i pokaże mi te wszystkie zaułki i zakamarki... Swoją drogą, czy nie ciekawi Was perspektywa pojawienia się 1 wrześnie na dworcu King's Cross w celu sprawdzenia, czy nie odjeżdża czasem pociąg do Hogwartu?

Ale jest jedno, czego się boję w związku z Londynem. Boję się, że Londyn z moich wyobrażeń istnieje tylko w mojej głowie, że jest fantasmagoryjną, romantyczną imaginacją, zlepkiem obrazów wyczytanych w książkach i obejrzanych w filmach... I nie wiem, czy wolałabym zobaczyć to na własne oczy, czy pozostać w świecie marzeń...

Po tych refleksjach przyszedł czas, by się pochwalić. Oto prezenty, które przywiózł mi mój Ukochany ze swojej dwudniowej wycieczki (takich łyżeczek mam już kilka, może doczekają się wreszcie swojej półeczki i  należnej w kuchni ekspozycji...):

Mam nadzieję, że następnym razem pojedziemy do Londynu już we trójkę. I znowu odkryjemy to miasto na nowo. 

Pozdrawiam Was cieplutko i obiecuję, że następnym razem będzie już tylko rękodzielniczo (bo łapki mnie świerzbią i majstruję cuda całymi dniami).