W przededniu...

Na początek bardzo, bardzo Wam dziękuję za wszystkie ciepłe słowa i życzenia pod ostatnim postem! To naprawdę budujące i jestem pewna, że jak tyle z Was ściskać będzie kciukasy, to poród to będzie pikuś, a pobyt w szpitalu wyda się chwilą :D Dziękuję Wam z całego serducha!

Witam także serdecznie nowe Podczytywaczki :D

Tymczasem  w oczekiwaniu na Córkę przedstawiam Wam dziś kilka ostatnich prac (ciekawe ile jeszcze mi się uda Wam pokazać, zanim Łucja zdecyduje się na Wielkie Wyjście…).

Na prośbę Męża zrobiłam butelkę na świąteczną nalewkę dla jego kolegi. Chciałam, żeby prezent był mocno zimowy ze względu na zbliżające się Boże Narodzenie.

Do urzeczywistnienia pomysłu posłużył mi ulubiony świąteczny motyw serwetkowy oraz pasta strukturalna (kupiłam w Netto za 9,90 całe 200 ml i zakochałam się od pierwszego nałożenia!). I tak na marginesie mała rada – jeśli złamie się Wam przypadkiem nóż, nie wyrzucajcie go. Świetnie nadaje się jako szpachelka! Ta butelka jest moją, zaraz, niech policzę, czwartą pracą z użyciem pasty, ale pierwszą, w której wykorzystałam ten produkt na tak wielką skalę. Mam nadzieję, że efekt śnieżnej zaspy wyszedł dobrze. Na koniec brokacik (za radą Grodzi, która na swoim lampionie uzyskała rewelacyjny efekt szronu za pomocą brokatu właśnie) i gotowe.

W post produkcji butelka zyskała jeszcze zawieszkę z napisem „Wesołych Świąt!”. Mam nadzieję, że przyszłemu właścicielowi się spodoba. A swoją drogą myślicie, że ten „medalion” na butelce zostawić tak jak jest, czy może go jakoś podrasować? A jeśli tak, to jak? Mnie coś wena w tej kwestii opuściła…

Kolejny jest wazonik dla Wujka zrobiony na prośbę Teściowej. Miał być zielony, całoroczny. Ileż ja się namęczyłam z uzyskaniem odpowiedniego koloru farby!

Wazon wyszedł cokolwiek niedoskonale. Po pierwsze z powodu pośpiechu, w którym go wykonywałam. Po drugie, z powodu pękniętej tubki ze złotą konturówką. Musiałam bardzo niewygodnie uchwycić opakowanie i z tego względu farbkę naniosłam krzywo i nierównomiernie. Ale wujkowi i tak się podobało. Tylko, że chyba każda z nas chciałaby, żeby wszystkie jej prace wyglądały nieskazitelnie i wszystko było równiutkie i idealne… No cóż, mnie nie za każdym razem wychodzi i zdążyłam się z tym pogodzić :D

A na koniec coś innego – dwie karafki.

Tą większą zrobiłam jakieś 10-12 lat temu. Tak, tak! Sama przyrządziłam z własnoręcznie zebranych i ususzonych kwiatów i perfum pod pouri, które w niej się znajduje. Możecie nie wierzyć, ale jak się karafkę odkorkuje, to nadal czuć ten piękny zapach!  Mieszankę robi się naprawdę bardzo prosto – wystarczy zebrany susz włożyć do foliowej torebki, dolać kilka kropel ulubionego olejku zapachowego, zamknąć bardzo szczelnie i odstawić w ciemne miejsce na 2-3 tygodnie. Potem wyciągnąć, wysypać na miseczkę, czy co tam Wam przyjdzie do głowy i gotowe! Można się cieszyć pięknym zapachem. A wracając do moich karafek, to tą mniejszą dostałam ostatnio od Teściowej. No i nie mogłam się powstrzymać, po prostu musiałam dorobić ją do kompletu.

W środku znajduje się tylko jedna różyczka z listkami i piórko. Na razie nie mam korka, bo okazało się, że szyjka jest nadzwyczaj szeroka (czego na pierwszy rzut oka nie widać). Dodałam zawieszkę, którą ostatnio dostałam od Mamy (wśród wielu innych przydasi). Teraz we dwie stoją dumnie na półce z książkami. Oby mi tylko z tej dumy nie pękły!

Żegnam się z Wami w fantastycznym nastroju, ponownie nie wiedząc, czy to już na dłużej, czy jeszcze nie… W każdym razie – do następnego posta! Moc wirtualnych przytulasków ślę do Was w to mgliste przedpołudnie!