Warto naprawiać

Zepsute relacje i złamane serca... Na prawdę warto! 

Podobnie niektóre rzeczy. Zwłaszcza takie, które są dla nas cenne. Dla mnie była -  i na szczęście ciągle jest - ważna torba, którą dostałam od mojej Mamy i Siostry jakiś czas temu. Złożyły się na nią, wyszukały i przysłały. Dla mnie, to więcej, niż pieniądze, które za nią zapłaciły. Nosiłam więc ją cały czas. Zwłaszcza, że pasowała do wielu stylizacji. A że lubię mieć przy sobie wiele rzeczy, to niestety notorycznie torba była przeładowana. I nie wytrzymała. Wyrwał się pasek. Wisiał beznamiętnie na kawałku podszewki. Odłożyłam więc torbę do szafy i wzięłam inną. Tą zachowałam w pamięci. 

Pewnego dnia przyszedł czas natchnienia i zapału do pracy. Wzięłam torbę, dratwę, kulkę wosku (zanim zaczniecie szyć skórę, warto nawoskować nić - będzie mocniejsza), szydło (absolutnie apolityczne, jeszcze po Tacie), klej szewski, porządną igłę, nożyczki i stary pasek, który mi się przetarł (nie, żeby od za dużego brzucha). Najpierw wpasowałam wyrwaną część i przyszyłam ją do reszty torby. Pomagałam sobie szydłem i szczypcami, bo ciężko było przebijać się igłą przez twardy materiał. Potem wycięłam i nakleiłam kawałki paska z ćwiekami.  

Wyszło fajnie, nawet nie za bardzo widać, że to efekt naprawy. Zachowałam fajną torebkę, zachowałam kawałek pięknej rodzinnej relacji zaklętej w niby nic nieznaczącym przedmiocie. Naszyjmy łatkę na dziurę w ulubionym swetrze. Zaklejmy dziurę w sercu. Nie wyrzucajmy tego, co ważne. 

A na koniec piękna piosenka, chwila refleksji.