Liski na pożegnanie

W życiu każdego z nas przychodzi czas, kiedy coś się kończy (te okropne upały też się wreszcie skończą, wystarczy przeżyć jeszcze tylko kilka dni i będzie dobrze). To nieuchronne, nieodwołalne, kategoryczne. Kresu dobiegł także pewien etap w dotychczasowym życiu mojej córeczki. Oto Łucja była w piątek ostatni dzień w żłobku. Mnie było smutno już na kilka dni wcześniej, tłumaczyłam jej, że nie zobaczy swoich Cioć i większości koleżanek i kolegów. Ona jeszcze nie do końca rozumie, jest beztroska i radosna, choć wiem, że przyjdzie moment, że zatęskni swoim małym, ufnym serduszkiem. A mnie nurtują pytania, czy np. opiekunki w przedszkolu, do którego Lucek uda się we wrześniu, będą równie miłe, czy z takim samym oddaniem będą się angażować w wychowywanie naszych dzieci. Bo oczywiście nie mam wątpliwości, że także żłobek, a może przede wszystkim żłobek i jego pracownicy biorą czynny udział w procesie wychowawczym. Ciocie nie tylko karmią, nie tylko przebierają i sadzają na nocnik. One przede wszystkim uczą, co z tego, że poprzez zabawę. Uczą zachowań w grupie i przy stole. Jestem pewna, że jak trzeba, to zganią, a kiedy indziej przytulą, a już na pewno tworzą piękne fryzury, przynajmniej na głowie Łucji. Bardzo nam pomogły w odzwyczajaniu Lucka od pieluszki. Ciociu: Beato, Elu, Moniko i Natalio (kolejność celowo alfabetyczna), z całego serca Wam dziękujemy! Z radością dla każdej z Was zrobiłam liska, śpiącego, spokojnego, jakże innego on mojej rozbieganej Iskierki. W każdego włożyłam mnóstwo serca i kawałeczek swojej wdzięczności.

Do lisków dołączyłam karteczki z wierszykiem:

Jestem Łucja, lisek mały.

Bardzo miły, bardzo śmiały.

Biegam, krzyczę i rozrabiam.

Czasem tak się dziwnie składa,

że chcę dobrze – źle wychodzi.

Czy to aż tak bardzo szkodzi?

Dziś za wszystko Was przepraszam:

siku w majtkach, we włosach kasza...

I za wszystko Wam dziękuję!

Teraz sobie w brodę pluję,

że mnie mama w świat posyła,

bo będę za Wami bardzo tęskniła!

I ja będę tęsknić. Pozostaje mi jedynie postarać się z Mężem o kolejnego potomka, bo z pewnością pójdzie do tego samego żłobka. Może w przyszłym roku... Kto wie?

Tymczasem ślę Wam nie tyle chłodne, co orzeźwiające pozdrowienia!