Z nudów scrapowanie

Ciągle nie wiem, czy mogę odnośnie swoich wyczynów używać określenia „scrapbooking”, bo wydają mi się na to zbyt amatorskie i jakieś takie zbyt koślawe… Ale nie czepiając się terminologii, chciałam się Wam dziś pochwalić dwoma zeszytami i kolejnym pudełkiem.

Pierwszy  zeszyt to przepiśnik. Mam go już od bardzo dawna, ale dopiero teraz, z nudów najzwyczajniej, zebrałam się, żeby go ozdobić. A że październikowo i halloweenowo się zrobiło, to postawiłam na taki, a nie inny zestaw kolorów. Brakuje jeszcze napisu, ale nie mam siły wyciągać drukarki z szafy, a jak Mąż przychodzi z pracy, to wolę się do niego przytulić, niż do roboty gonić, więc pewnie kiedyś, przy okazji…

A to już projekt zakrojony na szerszą skalę  - pamiętnik dla Łucji, tzn. ja go piszę, żeby potem mi nie umknęły rzeczy, które teraz chciałabym jej powiedzieć na różne tematy. Piszę tu o wszystkich ważnych sprawach związanych z jej rozwojem w moim brzuszku, o różnych wydarzeniach, o fajnych filmach, utworach muzycznych i książkach, które się pojawiły odkąd i ona jest na świecie. Myślę, że kiedyś będzie miała fajną pamiątkę. Chciałabym też, żeby wiedziała, jak bardzo ją kochaliśmy od samego początku i z jaką niecierpliwością jej oczekiwaliśmy. Aha, no i to co tam z boku wystaje, to po prostu liniuszek, bo zeszyt ma gładkie kartki i muszę się troszkę wspomagać, co by krzywo nie było :) 

To pudełeczko, nie wiedzieć czemu, jakoś mi się uchowało. Jest pierwsze z kolekcji szarych pudęł na drobiazgi, wybaczcie więc jakość wykonania i pewną... surowość. Zrobiłam je chyba niedługo po przeprowadzce, a więc już dobre 2,5 roku temu. Służy mi jako przechowalnik na klamerki do prania. Chciałam, żeby były po ręką, kiedy wychodzę na balkon, bo oczywiście zawsze zapominałam o nich i denerwowałam się musząc wracać do łazienki. A tak stoją sobie na parapecie i są zawsze na miejscu. 

A to już kolejne pudełko na różniaste drobiazgi, które zagracają mi szafki i szuflady. Znowu wykorzystałam karton, nie pamiętam już po czym, oklejony szarym papierem i innymi takimi. Eh, brak miejsca zaczyna mi co raz bardziej doskwierać… Zwłaszcza, że wczoraj kurier przyniósł długo oczekiwane łóżeczko i od razu postanowiliśmy je skręcić, żeby zapach „nowości” wywietrzał. Oczywiście, jak to z zakupami przez Internet bywa, okazało się, że orzech, to nic innego jak kolor rudo-czerwony, a beżowa pościel okazała się po prostu żółta… Szkoda gadać. Najważniejsze, że wyprawka robi się co raz bardziej kompletna. Jeszcze tylko kilka drobiazgów i będziemy gotowi na przyjęcie Łucji w naszym mieszkaniu i życiu :D