Salon, czyli - jakby mi zwróciła uwagę Teściowa – pokój dzienny

W planach na posty w 2012 r. uwzględniłam pokazanie Wam mojego mieszkania jako całości. Na pierwszy ogień idzie salon, pokój dzienny, duży pokój, czy jak tam to jaszcze chcecie nazywać. W stosunkowo małym pomieszczeniu (5,3m x 3,6m) udało mi się zmieścić strefę telewizyjno-relaksacyjną, jadalnię oraz miejsce na komputer. 

Koniec końców udało mi się ustrzec przed zagraceniem. Może dzięki zastosowaniu takiej palety kolorów (popiel, brąz, beż, biel przełamane sezonowymi kolorami). Może dzięki temu, że mam okna na dwóch ścianach. Na pewno dzięki szklanemu stolikowi. A piszę o tym z pewnością, bo jak nam się ów stoliczek zbił i postawiłam tymczasowo inny, drewniany, to miałam takie klaustrofobiczne poczucie przestrzeni. Szklany stolik został więc sklejony cierpliwymi rękoma Małżonka i dalej cieszy oko, teraz z uroczą pajęczyną pęknięć i stosem książek podtrzymujących szufladkę.

A musicie wiedzieć, że stolik rozpadł się sam. Dosłownie! Leżymy sobie kiedyś spokojnie, oglądamy film... i nagle trach! - stolik leży. Bez przyczyny, bez powodu... Takie to dziwne sytuacje, ale nie w sumie nie pierwszyzna...

 (zdjęcia zrobione tuż po przeprowadzkowym remoncie, zamieściłam je, bo jak widać na zdjęciach poniżej, kiedy je robiłam,  miałam kiepskie światło i mało na nich widać)

W skrócie: telewizor mam nadzieję w niedalekiej przyszłości zmienić, witrynka w rogu to królestwo Męża i jego alkoholowych zbiorów, na półeczkach chciałam uniknąć przeładowania. Tu widoczna jest lekcja, jakiej udzieli kiedyś Colin i Justin (para gejów – dekoratorów, na pewno wiele z Was o nich słyszało): „pierdółki” na półkach należy ustawiać symetrycznie, w parach, nie mieszać, żeby nie wyszedł groch z kapustą. To samo dotyczy eksponowania kolekcji – lepiej mniej niż więcej, poza tym sposób ekspozycji musi być usystematyzowany, bo inaczej będzie po prostu bałagan. To tyle, jeśli chodzi o wnętrzarskie zasady :) Ja się do nich zastosowałam i efekt mnie zadowolił, ale przecież de gustibus non est disputandum...

Stół... Haha, stół... Ileż trudu kosztowało znalezienie takiego, który by odpowiadał naszym oczekiwaniom dizajnersko-cenowym :) No i mamy taki na osiem osób, po rozłożeniu na 12, a jak się dobrze upchnie, to i więcej się zmieści. Fakt – zajmuje pół pokoju, ale dla nas obojga ten mebel jest sercem domu, wokół którego kręci się całe domowe życie. Miał być wielki, no to jest :) Dzięki tej wielkości właśnie służy nam zarówno tradycyjnie, jak i w roli biurka pod laptopa. Gdybyśmy mieli stacjonarny komputer, byłoby ciężko, ale tak – w razie potrzeby po prostu zwijamy sprzęcior.

Kanapa - tworzy kmplet z fotelami, ale musieliśmy jej załatwić ubranko, a raczej ochronę przed naszym cudownym Psiakiem, bo Fretka z lubością wręcz wylegiwała się na niej i kaleczyła pazurkami. 

Sztukaterie. Bądź co bądź nie chciałam robić muzeum z mieszkania (nauczona doświadczeniem), ale jak zobaczyłam te cudowności, kiedy oglądaliśmy to miejsce, od razu się zakochałam. Wystarczyło je odmalować, zestawić z jasnymi kolorami i nowoczesnym wzorem tapety i jest gicior. Same sztukaterie  tworzą swoisty tryptyk, więc unikam wieszania na tej ścianie obrazów (na krzyżyk Mąż się uparł). Sufit także pokrywają te piękne, gipsowe zdobienia.

No i to wszystko z mojego salonu. Widzę tu jeszcze dużo rzeczy, które chcę zmienić, np. karnisze do zasłon i może same zasłony, ale to już w przyszłości. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Czekam na wszelkie krytyczne uwagi. Jestem ciekawa, co byście dodały, co usunęły, a co zmieniły.