Niedziela w kolorze blue

Jeszcze emocje nie opadły po zwycięstwie Justyny Kowalczyk, ale zdjęcia mam już przygotowane, więc piszę. Swoją drogą, to chciałabym być tak wytrzymała i tak niesamowicie zdeterminowana, jak nasza Żelazna Justyna.

Ale już, już wracam do tematu. Tym razem do pracy zmobilizował mnie (znowu) mój Mąż. Przyniósł teczkę po kalendarzu i powiedział, że pewnie na coś mi się przyda. Oj, jak on mnie dobrze zna! A pewnie, że się przyda! Tylko jeszcze nie wiem, na co… Widzę dużo niedoskonałości, jak choćby  ślady po kleju (miałam nadzieję, że wyschną...), ale nie robię zbyt dużo takich wyklejanek, więc nie mam wprawy. 

Przycięłam obie wewnętrzne zakładki i dokleiłam harmonijki z papieru do pieczenia. Teraz teczka zmieści nieco więcej „różności”.

Rysunek dziewczynki z kotkiem wykonałam sama, ale oczywiście nie wymyśliłam go. Pierwowzór pochodzi z książeczki dla dzieci pt. Nasz dom mruczy jak kot Ewy Zawistowskiej (Szczecin 1987). Autorką ilustracji jest Izabela Kowalska-Wieczorek. 

Książeczkę znalazłam ostatnio w rodzinnym domu. Generalnie ostatnio za każdym razem, kiedy tam jesteśmy coś znajduję. I to najczęściej coś, co przenosi mnie w czasy dzieciństwa – tarcza od zegarka z myszką miki, kartka urodzinowa, kilka zagubionych puzzli… Wczoraj przeszłam się przez las ścieżką, którą jeździłam do Dziadków i do szkoły. Znów mogłam poczuć ten wszechogarniający niepokój towarzyszący mi zawsze, kiedy tamtędy szłam. Nie wiem, co go powodowało, ale czułam się, jakby coś mnie tam obserwowało, zawsze, bez wyjątku. I zapach wiatru ciągle ten sam… To naprawdę magiczne miejsce. Niestety nie wzięłam ze sobą aparatu, a telefon wysiadł, więc zdjęcia Wam nie pokarzę, musicie uwierzyć na słowo.

Na koniec dzisiejszego wpisu chciałam jeszcze pokazać kolczyki – zegarki. Zrobiłam je jakieś dwa tygodnie temu, ale dziś dopiero doczepiłam kokardki, dzięki którym zrobiły się takie… bardziej moje.

I nie mogę się zdecydować, czy bardziej kojarzą mi się z Salvadorem Dali, czy z Alicją w Krainie Czarów…