O tym, co z nudów można robić...

Zacznę od tego, że bardzo Wam wszystkim dziękuję za gratulacje pod ostatnim postem. Strasznie się też cieszę, że tak Wam się spodobało imię Łucja, które wybraliśmy dla naszej córeczki. Oswoiliśmy się już  myślą o dziewczynce, tzn. ja to tam wiedziałam, że będzie dziewuszka i wyobrażam sobie teraz, jak to będziemy razem szyły ubranka dla lalek i piekły ciasteczka. No a Mąż już sobie nie wyobraża, że mógłby być chłopiec :D To tyle w temacie Dzidziolka. 

Ostatnimi czasy zebrało mi się na przeróbki. Choć raczej powinnam powiedzieć, ze imam się wszelkich zajęć, co by zapełnić jakoś czas w przerwach między mdłościami i najróżniejszymi bólami. Niedawno wybrałam się na kilka dni do Wujka na wieś i tam dorwałam się do trzech krzeseł. Nie zrobiłam oczywiście zdjęć „przed”, ale możecie sobie wyobrazić, że te peerelowskie mebelki nie wyglądały zbyt dostojnie. Malowałam je metodą suchego pędzla. Chciałam dodać jeszcze przecierki i jakąś grafikę, ale Teściowa powiedziała, że nie, więc co ja się będę się z Teściową kłócić. No i siedziska też ma ona zmienić. Ale to akurat dobrze, bo ja nie miałabym pojęcia, jak się do tego zabrać. 

Następną robotę przywiozłam sobie ostatnio od Cioci Ireny. Urządza ona dom na wsi, kupiła nowe mebelki i poczyniła inne takie, swoją drogą bardzo udane prace. No i okazało się, że drewniane świeczniki przestały pasować. A że większość dodatków jest barwy starego złota (łącznie z pięknym lustrem wiszącym nad komodą), to Ciocia poprosiła mnie o przemalowanie świeczników właśnie na ten kolor. Wyszło całkiem nieźle. Jako podkładu użyłam czarnej farby akrylowej. Potem gąbeczką wtarłam dwie warstwy złotej. Tak świeczniki wyglądały przed:

… a tak po malowaniu:

A teraz staroć. W sensie zaległości. Około dwa tygodnie po tym, jak dowiedziałam się o ciąży przeczytałam u Luny na blogu, że poszukuje guzików w różnych kształtach, także takich z modeliny. Leżałam wtedy w łóżku i w przypływie dobrego samopoczucia, ale nie wychodząc z bezpiecznych pieleszy, ulepiłam kilka stworków.

Nie są one najwyższych lotów, czy przecudnej urody, nie zachwycają kolorami (modelina jest najzwyklejsza), ale są. Po wielu uciążliwych tygodniach wygotowałam je i wysłałam. Spodobały się Lunie i mam nadzieję, że kiedyś je wykorzysta. 

No, to chyba na dzisiaj tyle. Następnym razem zacznę Wam pokazywać słoiki i butelki, których w ostatnich tygodniach trochę nabroiłam. A na razie cieszę się pogodą, wreszcie troszkę jesienną :D

Pozdrawiamy cieplutko!