Spóźnialska

Pełno wszędzie podsumowań i planów. Szczerze Wam powiem, że pomimo tego, że sylwestrowa impreza odbyła się w naszym domu, to jakoś nie zauważyłam nadejścia Nowego Roku. Albo zauważyłam, ale nie do końca zarejestrowałam. Nie chcę robić rachunku sumienia, ani patrzeć w przeszłość. Miniony rok był po wieloma względami wyjątkowy, ale też pełen sprzeczności i paradoksów. Gdyby nie jedno jedyne wydarzenie mogłabym go zaliczyć chyba do najlepszych w życiu. Bo czy inaczej mogłabym nazwać rok, w którym – po prawie 30 latach życia – stwierdziłam, że jestem na właściwym miejscu? Na ten obecny nie robię dużo planów. Może poza podróżą życia i zrobieniem Łucji kompleksowych badań. Może poza byciem jeszcze lepszą żoną i matką. Nie chcę zrzucać tych 5 kilogramów (choć może by się przydało), nie chcę się zmieniać, a tylko samodoskonalić, doświadczać, uczyć się – ewoluować. Pewnie szczęściem nie powinno się chwalić, bo cudze szczęście budzi zazdrość, ale jeśli 10 osób zgrzytnie zębami z zawiścią, a choćby jedna się zmotywuje do zmiany podejścia do życia, to warto. Bo szczęście nie przychodzi samo. To wypadkowa spotkania odpowiednich osób (tak, tak, Misiu, to o Tobie) i ciężkiej pracy. Przede wszystkim pracy nad sobą, ustalenia priorytetów, dążenia do realizacji marzeń. I tego Wam życzę – oby w tym roku wszystkie szklanki były do połowy pełne!