Refleksje sprzed zaśnięcia

Na początku zaznaczę, że poniższy tekst to nie manifest. Nie chwalę mojej opinii jako jedynej słusznej. Odnoszę jednak wrażenie, że wiele młodych kobiet i matek myśli podobnie. Dlatego chciałam się z Wami podzielić pewną refleksją. Muszę też zaznaczyć, że to tylko około-północny zlepek myśli.

Zdjęcie sprzed 5 lat. W tym roku pogoda raczej marcowa.

 Kilka dni temu nie mogłam spać. Czuwałam przy chorym dziecku. Kiedy poczułam jej rączkę na twarzy naszła mnie pewna myśl.  Zdziadziałam. Czy to możliwe żeby  największym szczęściem stał się dla mnie dotyk dziecięcej rączki? Jeśli to oznacza zdziadzienie to owszem, zdziadziałam! Ale czy naprawdę? Co dziś oznacza czerpanie przyjemności i życiowej satysfakcji z bycia matką i żoną? Czy na pewno jestem kurą domową? Wydaje mi się, że minęły czasy równouprawnienia  za wszelką cenę, tego feministycznego bełkotu o kobietach na traktorach. Dziś kobieta może cieszyć się z tego że jest kobietą i nie przejmować się brakiem jąder chociażby. Choć znam takie dziewczyny którym niejeden pan mógłby pozazdrościć jaj. A i brak równowagi w wynagrodzeniach razi. Brzydzi mnie jednak polityczna  poprawność, kiedy za drzwiami i tak panuje mobbing i szowinizm. Ale wracając do tematu. Dziś wraca moda na bycie panią domu. Choć może nie na perfekcyjną. Wreszcie mamy prawo mówić o tym, że nie jesteśmy idealne, że nie każda  z nas umie i lubi gotować, że nie wszystkie od razu kochamy swoje dzieci. Znam i takie przypadki.  Ale ja się właśnie odnalazłam. Lubię robić mężowi obiad. Nie lubię mu pasować koszul ale denerwuje mnie jak chodzi w pogniecionych.  Trudno. Przeboleję i wyprasuję. Uwielbiam za to bawić się z nim i z Łucją, bo wtedy najbardziej i najmocniej czujemy się rodziną. Lubię mieć porządek. Nauczyłam się szybko i efektywnie sprzątać. Nie jestem idealna i jestem z tego dumna! Mam pracę, żeby zarabiać i pasję żeby się spełniać (bo coś musi dawać mi satysfakcję w sensie zawodowym). Mam dom i rodzinę by czuć się bezpiecznie. Zdumiało mnie ostatnio w kolejce do lekarza, że byłam jedyną matką. Dzieci przyszły albo z  babciami albo z tatusiami. Nawet nie chcę się zastanawiać nad przyczynami, bo to nie jest istotne. Sam fakt. Znam kobiety które wstydziły się bycia drugi raz w ciąży bo podobno ludzie patrzyli na nie jak na  przypadki  patologii. Że niby mieć więcej niż jedno dziecko, to coś co się zdarza na nizinach społecznych (WTF?!). W takich momentach zastanawiam się czy ja jestem normalna czy może wymyśliłam sobie ze jestem szczęśliwa? Znowu czuję dotyk małej rączki na twarzy. To nie sen. A jeśli kiedykolwiek był, to właśnie się spełnił. Jestem kobietą i matką. Nie jestem idealna. Jestem sobą! Mam prawo być zmęczona. Mam prawo być smutna. Mam prawo nie udawać, że jest w porządku kiedy nie jest (choć do tego akurat jestem przyzwyczajona, tak mnie nauczono). Mam prawo zrzucić maskę nałożoną przez społeczne normy. Przestałam przejmować się tym, co myślą o mnie inni. Nic nie muszę. Wszystko chcę! I wszystko mogę!