Jak sobie pościelesz...

… tak się – podobno – wyśpisz. Tyle stare porzekadło. Inna rzecz, że ulubiona lalka Łucji długo nie miała swojego łóżeczka, więc nie było i gdzie pościelić. Od lipca na balkonie u Teściowej zalegał wyczarowany nie wiadomo skąd mebelek. Miałam się zająć jego przeróbką jeszcze w trakcie urlopu, ale jakoś tak zleciało, a potem nie było czasu, albo obie zapominałyśmy. W końcu, kiedy Łucja zachorowała w grudniu, Mama pomyślała, że nadeszła ta wiekopomna chwila. Któregoś dnia wparowała z łóżeczkiem mówiąc, że sobie pomyślała, że skoro teraz mam czas, to zajmę się szlifowaniem i malowaniem. Na początku nie byłam zachwycona, bo chyba niewiele jest osób, które lubią być postawione przed faktem dokonanym. Po chwili już jednak nastąpiła pełna mobilizacja i powstał pomysł na reaktywację. Oczywiście wszystko potoczyło się tak szybko, że nie zrobiłam zdjęć „przed”. Otóż przód i tył były różowe, nóżki też, a szczebelki miały bliżej nieokreślony odcień błękitu. Na dodatek załamywał się środek. Dlatego od spodu podbiłam dwie listewki, na których teraz opiera się materac. Szczebelki i nóżki przemalowałam na biało, dodałam białe kropeczki oraz dekupażową różyczkę w miejscu łuszczącej się naklejki. Nie byłabym sobą, gdybym nie dodała kropki nad i. W pół godziny dosłownie powstała pościel ze starego prześnieradełka i jeszcze starszej tasiemki, którą widywałam jako dziecko w babcinej szufladzie (a później się z nią oczywiście zakolegowałam). Podusia i kołderka zostały wypchane watoliną, którą zazwyczaj używam do wypełniania maskotek. Trzyczęściowa pościel sprawia, że lala na pewno ma wygodnie i dobrze się wysypia.

Myślałam, że pościel powstała ekspresowo. Myliłam się… Moja Łucja wyciągnęła dziś z jednego ze swych przepastnych pudeł z zabawkami konewkę. Biegała po domu i szukała kwiatków, które mogłaby podlać. Kiedy słowo „kiatki” przebrało postać łkania, a potem rozpaczy, postanowiłam działać. W ciągu chyba 5 minut wyciągnęłam doniczkę, mech, włochate druciki oraz liście i papierowe kwiatki, które dostałam ostatnio od mojej Mamy. Do tego tylko taśma dwustronnie klejąca i już po chwili Łucja mogła się bawić w małego ogrodnika. 

Inna sprawa, że kwiatki podlała, rzuciła konewkę i poleciała wyciągać kolejne zabawki. Ale ja jestem z siebie dumna, bo wyczarowałam dla mojego aniołka roślinkę, na którą nie jest uczulona.

Miłego popołudnia przepełnionego taką właśnie codzienną magią Wam życzę!