Kanelbullar

Pisałam Wam niedawno o mojej fascynacji Skandynawią. Sięga ona także na pola literackie i kulinarne. Otóż zaczytuję się w szwedzkich kryminałach (od bestsellerowego „Millenium”, przez serię Asy Larsson, po ostatnio wchłoniętego „Niewidzialnego” Mari Jungstedt). W większości tych książek często była mowa o bułeczkach (lub drożdżówkach -  w zależności od tłumaczenia) cynamonowych. Natchnęło mnie ostatnio i zwróciłam się po pomoc do wujka Google. Zafundował mi taki oto PRZEPIS, który znalazłam na Mirabelkowym blogu. „Nic trudnego!” – pomyślałam.

Pierwszy rzut rozszedł się jeszcze tego samego dnia (i nocy). Swoją drogą zabrałam kilka sztuk na spontaniczną wizytę u sąsiadów. Miło tak posiedzieć i pogadać ze znajomymi, a i dzieciaki się pobawiły. Nie wiem, czy to tylko w Polsce, a może w moim otoczeniu, coraz rzadziej kultywuje się takie właśnie spotkania… Na wsiach jest inaczej, tam zawsze ktoś ma komuś coś do powiedzenia, herbatę do wypicia i ciasto drożdżowe w spiżarni. Ale w mieście każdy goni, a potem, jak ma chwilę, to woli się zaszyć sam w domu. Nie wydaje się Wam, że tak naprawdę nasze społeczeństwo jest dużo bardziej samotne, niż jeszcze 20 lat temu? Kiedyś wystarczyło się spotkać przy herbacie i słonych paluszkach i było super. Przynajmniej tak to zapamiętałam z dzieciństwa, kiedy co weekend rodzice spotykali się ze znajomymi. No w każdym bądź razie poszłyśmy z Łucją do sąsiadów z bułeczkami.

Następnego dnia musiałam robić następną partię. Dwie bułeczki przetrwały dłużej niż 24 godziny, co świadczy niepodważalnie o naszej silnej woli. Jutro znowu planuję wypieki, ale teraz już chyba od razu z podwójnej porcji. No i posiedzą krócej w piekarniku, bo te się odrobinę przypiekły.  Polecam, nie tylko dla wspaniałego smaku, ale i dla aromatu, który unosił się w mieszkaniu na długo po tym, jak popiłam ostatni kęs ostatniej babeczki ciepłym mlekiem.