Kuchenka dla Łucji

Miało być w weekend i jest! Udało się! Łucja od kilku dni bawi się swoją nowiutką kuchenką w stylu retro.

Jak już pisałam Wam ostatnim razem, zrobiliśmy ją wspólnie, ja i mój Mąż. Oczywiście musiałam się wspomóc jego sprzętem i zdolnością do obsługiwania go :D. Co prawda zabrałam się na początku za szlifierkę…

…wiertarki już nie tknęłam, bo jednak co mężczyzna, to mężczyzna. Ale po kolei. Naoglądałam się w Internecie pięknych kuchennych mebelków dla dzieci i mnie naszło. Przytargaliśmy więc z mojego rodzinnego domu stary taboret i półkę z szafy, z której Michał wyciął narysowany przeze mnie „fryz”. Ja zabrałam się za stołek. Myślałam, że łatwo będzie go oszlifować, ale kiedyś to chyba inne farby robili… Po nierównej walce ze wspomnianą wyżej szlifierką dałam sobie spokój i pobiegłam do sklepu po specjalny preparat do usuwania farb. Podziałało! Ale środek musiałam nakładać na każdą kolejną warstwę emalii, a były cztery. Potem szlifowanie, „odkornikowanie”, szpachlowanie, kolejne szlifowanie, malowanie i dekupażowanie. W tym momencie na scenę ponownie wkroczył mój Mąż. Połączył taboret z płytą i wkręcił gałki. Pozostała tylko kosmetyka – wieszaczki  i palniki. Za te ostatnie posłużyły mi stare płyty CD. Pomysł ten odgapiłam od Jowi, która o swojej kuchence pisała TUTAJ. Na koniec uszyłam ściereczkę i rękawicę. Na półce stanął koszyczek na wszelkie sprzęty (ze względu na przewidywaną szybką zużywalność jest plastikowy). O garnki, łyżki, kubki, talerze i przekąski zadbały już wcześniej obie Babcie. Bo kto jak kto, ale Babcie to wiedzą, czego ich Cukiereczek potrzebuje.

Kiedy dopięłam całość na ostatni guzik byłam z nas niesamowicie dumna! Pozostał test głównej Użytkowniczki. Nastąpił następnego dnia o 6.03 rano. Łucja zakochała się od pierwszego wejrzenia! Pół godziny bez przerwy mieszała, przekładała i zmieniała garnki. Musicie wiedzieć, ze jak na moje dziecko, to naprawdę sukces, że tak długo potrafiła się na czymś skupić. Tymczasem my z Mężem rozczuliliśmy się ogromnie, bo kosztowało nas to wiele pracy i wysiłku, który się po prostu opłacał! Bo jeśli nasza Córeczka jest szczęśliwa, to my też. Tylko teraz musimy kilka razy dziennie próbować gotowaną przez Łucję zupę (dziś np. już o 5 rano!). Czasami podaje nam ją łyżką, a czasem prosto z garnka. Za każdym razem smakuje wyśmienicie… ta zupa „nic”!