Zmiany

Skończyła się. Niezależnie od tego, co widać za oknem, od temperatury i słonecznych promieni przebijających się przez ciągle trzymające się gałęzi liście. Złota polska jesień odeszła wraz z nadejściem mglistych, wilgotnych poranków, wraz z gnanymi przez zachodni wiatr zapachami jabłek, ognisk i szykującej się do zimy natury...
Byliśmy ostatnio u przyjaciół pod Poznaniem. Po obiedzie spakowaliśmy się do auta i pojechaliśmy do lasu. Cisza, spokój, biegająca Łucja i szalejący Kapsel (w języku Lucka „Psapsel”, pies Cioci „Edi” i Wujka „Buby”), raz po raz odzywające się ptaki. I znowu ten rozsadzający nozdrza zapach, zupełnie nie do określenia. Tak pachnie las tylko jesienią. Listopadową jesienią. I to nieodparte wrażenie, że zaraz za linią drzew znajduje się inny świat, nieokiełznany i mroczny, gdzie rządzą inne prawa, a czas płynie inaczej. Zupełnie jakby alejka sosen i świerków prowadziła w inny wymiar.

Także w domu panuje inna atmosfera. Inaczej pachnie zgaszona świeczka, inaczej cynamonowe bułeczki i mandarynki. Może po prostu wyostrza mi się zmysł węchu... Jako, że remonty jeszcze przed nami postanowiłam zmienić, to co mogę małym nakładem kosztów i czasu. Na pierwszy ogień poszła lampka. Po pierwsze zawsze podobały mi się sweterkowo-warkoczowe motywy. Po drugie szkło, z którego wykonany był abażur, stało się niebezpieczne dla Łucji. A może to Łucja stała się zagrożeniem dla lampy..? Jakkolwiek by nie było, szklane płytki wyjęłam, a na metalowy szkielet naciągnęłam rękaw starego swetra. Do kompletu zrobiłam pokrowiec na świeczkę i wkomponowałam ją w stroik na stole. Jeszcze tylko poduszka zrobiona z tego samego swetra dość dawno temu i listopadowy look gotowy. Wiem, że wszystko to dość monochromatyczne, ale wierzcie mi, zabawki Łucji rekompensują brak kolorów w salonie. Wszystko musi być stonowane i spokojne, bo inaczej dostałabym bzika od feerii barw.

Mam nadzieję, że nikogo nie wprawiłam w depresyjny nastrój. Mój także – wbrew pozorom – taki nie jest. Może melancholijny, ale z pewnością nie depresyjny. O żadnej innej porze roku nie czuję się bowiem tak żywa i tak przepełniona energią, jak właśnie jesienią! Czego i Wam życzę!