Szydełkowe refleksje

Coś nie mogę się ostatnio zebrać do pisania. Mam trochę zaległości do pokazania, a tu doba taka konserwatywna i nie chce się poszerzyć, choć o godzinkę. Po pracy to wiecie - obiad, sprzątanie jakieś małe i Lucek. No bo jak tu usiąść do komputera, kiedy mały rozbójnik uparcie szarżuje pod stół, między krzesła, na meble, do kuchni lub w pogoni za psim ogonem... Z resztą mam wyrzuty sumienia za każdym razem, kiedy robię coś, co mogę odłożyć na wieczór, kiedy Łucja będzie spała. Dlatego najczęściej robię pięćdziesiąt rzeczy jednocześnie. No bo przecież trzeba jeszcze pogadać z Mamą albo dać upust twórczej pasji. Książki czytam w drodze do i z pracy. Staram się wykorzystać każdy moment. Panta rhei, carpe diem... Ostatnio przytłacza mnie poczucie, że nie zdąrzę, nie zrobię wszystkiego, co bym chciała, że jestem małym pyłkiem we wszechświecie i wystarczy chwila, by już mnie nie było. W obliczu tego wszystkiego szkoda czasu na sen. Trzeba działać, trzeba kochać! Bo przecież "kochamy wciąż za późno i stale za mało"...

 Rzeczy, które dzis Wam pokazuję powstały już dość dawno, ale właśnie w niedoczasie. Zarówno kocyk, jak i pokrowiec na chusteczki zrobiłam, karmiąc jednoczesnie Łucję. Eh, gdzie te czasy, kiedy sobie spokojnie leżała na podusi, jadła mleczko i spała...  

Kocyk służy cały czas. Jako, że jest podszyty polarkiem, na prawdę fajnie utrzymuje ciepło.

Osiołek na pokrowcu powstał w oparciu o... zebrę z sukienki Łucji :D Teraz, kiedy chusteczki muszą być non stop pod ręką, ważne, żeby jakoś wyglądały. Podobają mi się drewniane pudełka, bielone, albo ozdobione dekupażem, ale zaleta szydełkowego wdzianka jest zasadnicza - Lucek sobie nim krzywdy nie zrobi.

Ostatnio wróciłam do szydełka, więc wkrótce możecie spodziewać się kolejnych wełnianych wytworków na moim blogu.

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie i ciepło i życzę miłego weekendu!